Voleybola ilk 2013 yılında başlamama rağmen bana voleybolu sevdiren, bu sporda kendimi bulmamı, yedek oyunculuktan kaptanlığa kadar yükselmemi sağlayan kişi, 2016 yılında karşıma çıkan Seda hocamdır. Seda hocam bana nasıl manşet alınır, nasıl top kurtarılır, nasıl servis atılır gibi bütün voleybol tekniklerinin yanı sıra, bütün bu öğrettiklerinden çok daha kıymetli, çok daha önemli bir şey olan, ahlaklı ve iyi bir sporcunun, iyi ve örnek bir antrenörün nasıl olması gerektiğini öğretti. Örnek verecek olursam, bir maçta karşı takımın bir oyuncusu maçın sonlarına doğru düşerek sakatlanmıştı. Ve kızı almaya ambulans gelmişti. Fakat oyuncunun ailesi orada olmadığı, ve antrenörleri de maç bitmeden kızın yanına gidemeyeceğinden, kız hastaneye yalnız gitmek zorundaydı.  Seda hocam takımı toplayarak, maçı bırakmamızın daha iyi olacağını, takım arkadaşları acı çekerken diğer oyuncuların maça devam etmesinin bir anlamı olmayacağını söyleyerek önemli olanın maç kazanmak değil, insanlık olduğunu hepimize gösterdi. Bu ve bunun gibi sayabileceğim sayısız örnek var. Eminim orada eski antrenörlerimden biri olsaydı, maça devam etmemiz gerektiğini, hatta bunun ,kazanmamız için bir fırsat olduğunu , çünkü karşı takımın moralinin düştüğünü söylerdi. İşte bu yüzden Seda hocamla birlikte çalışacak bir sporcunun öğrenecekleri, sadece maçla ilgili, sporla ilgili teknikler olmayacaktır; bunların yanında ahlaklı bir sporcu olmayı ve insanlığı da öğrenecektir. En kendine güvenmeyen, hatta topu tutmayı bile bilmeyen minik sporcuları öyle bir motive eder, öyle bir kendine güvenini artırır ki, bir bakarsınız o minik çocuklar bir süre sonra takım kaptanı bile olmuşlar.  Bana ve bütün takım arkadaşlarım adına, bize kattığınız, kazandırdığınız her şey için tüm kalbimle teşekkür ederim.